Wyjęte z lamusa

Schyłek roku skłania do refleksji. A taką niepoprawną romantyczkę jak ja dopada ze zdwojoną siłą. Do wszystkich zdarzeń mniejszych i większych trzeba dołożyć następny +1 i z lekkim niepokojem wyglądać tego, co czai się za rogiem nowych dni.

Lubicie oglądać kilkakrotnie wyszyte przez Was dzieła? Wyjmować z szuflad, zatrzymywać się przy ścianach, gdzie wiszą dumnie oprawione i rosnąć z podziwu nad własnym talentem?:) Ja lubię - czasami;) Gorzej z tymi pracami, które powędrowały w świat i całe szczęście, jeśli pozostało po nich jakieś zdjęcie. "Straciłam" już w ten sposób kilka haftów i teraz chucham na zimne - uwieczniam je, nim wyfruną. Dlatego mogę Wam pokazać ubiegłoroczną metryczkę, z której jestem dumna (a co:)) i często spoglądam na nią z sentymentem.

Zgodzicie się chyba, że to przyjemne uczucie, gdy swoim haftem wpisujemy się w czyjeś życie, bo przecież w każdy krzyżyk wkładamy cząstkę siebie:)

Zatem warto kłuć się palce i wypatrywać sobie oczy, gdy nagrodą jest świadomość, że uczestniczymy w ważnych momentach życia innych ludzi, czasem zupełnie nieznajomych.
Eh, sentymentalnie się zrobiło:)
Ciepła Wam życzę i dużo sił w przedświątecznym czasie!