poniedziałek, 20 lutego 2017

Bez dziur!

Cel był jeden - pozbyć się szpecących pustych miejsc, które napawały mnie estetyczną zgrozą. Rzecz dotyczy oczywiście dziewczyny na pomoście, którą ostatnio prezentowałam Wam we wrześniu ubiegłego roku. Minęła jesień, przyszła zima i postanowiłam wreszcie narzucić sobie jakiś rygor względem tego haftu. Litości! Ileż można kwitnąć na tym pomoście? Tyle haftów czeka w kolejce i kusi, by się nimi zająć.  Dlatego ostatnio w każdy weekend ślęczę nad dziewczyną i przeplatam nitki. Cel minimum został osiągnięty wczoraj - dziury zniknęły! Pierwsze osiem stron haftu jest gotowych, szaleństwo dotyczące techniki wyszywania zakończone, teraz będziemy pracować jak należy. Druga połowa - drugie otwarcie ;)




Dla porównania - we wrześniu wyglądało to tak:



Nigdy nie uważałam, że ten haft jest idealny, co więcej - traktowałam jako treningowy w nauce parkowania, mam świadomość wielu jego braków i niedostatków. Ale na żadną wystawę się z nim nie wybieram, a podziwiać całość będę jedynie z daleka - i innym też to radzę ;) .
Parkowanie miałoby sens, gdyby nie moja niecierpliwość - chciałam zacząć haft już, natychmiast, nie mając kompletu mulin. Tym samym narobiłam sobie niezłego bigosu i wspomnianych już dziur, które trzeba było mozolnie uzupełniać, tworząc wyboje na hafcie... Ostrzegam, wygląda to koszmarnie...



Jeśli do tego dołożymy zbyt grubą igłę - bo przecież ciągle mam ich za mało na te 70 kolorów, więc chwytam, co się da - to robi się z tego mały koszmar...
Za to prawa strona haftu osładza nieco nieprzyjemności lewej. Zalety wyszywania z parkowaniem widać od razu...


Zatem mądrzejsza o nowe doświadczenia zabieram się za drugą połowę haftu, następne osiem stron. Tym razem z parkowaniem, bez dziur, rzędami ale nie stronami i bez grubych igieł. Czas wreszcie zbudować ten pomost! Trzymajcie proszę kciuki za powodzenie tego postanowienia.



Pozdrawiam Was serdecznie!

sobota, 11 lutego 2017

Słodko, słodko, coraz słodziej

To miał być zupełnie inny haft, nawet poczyniłam już wstępne przygotowania do jego rozpoczęcia. Ale... Pewna urocza istota mnie skusiła i uległam ;) No przepadłam po prostu. Wstępny plan odszedł w niepamięć.


Miało być eterycznie, romantycznie, lekko słodko, a jest słodko, bardzo słodko...


Wręcz przesłodko...




Kiedy zobaczyłam cały wzór - pokażę Wam zdjęcie wyszperane w Internecie, nie jest mojego autorstwa - biegałam oczami po poziomach patery jak dziecko w sklepie w zabawkami...


Chciałoby się wyszyć je wszystkie - tu jednak zdrowy rozsądek w porę się odezwał i skończyło się na jednej półeczce. Ale powstał dylemat nie do przejścia - która to ma być? I zaczęłam wybrzydzać niemal jak ten przysłowiowy osiołek stojący nad dwoma żłobami... To ciastko mi się nie podoba, to jest za duże, ten misiek jest słodki, ale tamten ma uroczą minkę... Sama siebie miałam dosyć! Zamiast wyszywać grzecznie jak Pan Bóg przykazał, pomieszałam zawartość półek, powyciągałam to, co najbardziej mi się podobało i wyszyłam po swojemu ;) No :) I są.






Gotowe miśki będą się za chwilę pysznić.. A nie, nie powiem Wam :))) Niebawem Wam pokażę, gdzie znalazły swoje przeznaczenie.

Witam gorąco w  Nitkach Starą Kobietę - bardzo mi miło Cię gościć!

Dziękuję Wam za komplementy pod adresem oprawionej mimozy! Już się pyszni na ścianie :)

Pozdrawiam Was serdecznie!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...